Reisverslag nr. 18

Reisverslag nr.18.
di. 13-05 Wij zijn gaan rijden om 11.00 uur. Er was nog niks bekend van de tickets voor het vliegtuig. Wij moesten eerst langs het ziekenhuis in Whangarei om het gips open te laten zagen, want dat is verplicht als je gaat vliegen i.v.m. het opzetten van je lichaam als je gaat vliegen. Dit was zo gebeurt, het gips moet er wel om heen blijven maar wordt weer verstevigd met verband in de kleur oranje. Doorgereden naar Auckland met onderweg een koffiestop om de beentjes en de rug een beetje op te rekken. In Auckland het hotel opgezocht wat wij hadden besproken. Nog niks gehoord van de tickets. Na wat gedronken te hebben in het hotel op weg naar de Sky Tower waar wij een tafel hadden gereserveerd om te eten. Wij waren daar om ongeveer 17.00 uur om van de zonsondergang te genieten op het main observation level 51, 186 mtr.(610 feet) boven de grond. Dit was weer een fascinerend schouwspel. Daarna zijn wij nog op het hoogste punt geweest en dat was op het Sky Deck op level 60, en 220 mtr. (722 feet) hoog. De Sky Tower een van de hoogste vrijstaande gebouwen van het zuidelijk halfrond en is 328 mtr. hoog en heeft een uitstekend panoramisch uitzicht over de stad. Na dit gezien te hebben zijn wij gaan eten in het restaurant dat zich bevind in deze toren en dat langzaam ronddraait. Het restaurant zit op 190 mtr. hoog. Na dit allemaal weer beleefd te hebben was het de hoogste tijd om naar het hotel terug te gaan want Ien had aardig last van haar rug. Gelijk kijken op de I-Pad of er al iets bekend was over de terugreis. Stond nog niks op, dan maar bellen naar Eurocross of er al iets bekend was. Ze waren er mee bezig en binnen een uur zouden ze het doormailen. Het was ondertussen bij ons 22.30 uur geworden. En ja hoor, een dik half uur later stonden de tickets erop en konden wij lekker gaan slapen. Ien lag al lang in bed maar ik heb het toch nog maar even verteld.
wo. 14-05 s''Morgens de tickets even beter bekeken en zagen tot onze verbazing dat wij vlogen met een Airbus van het nieuwste type de A380 van de United Arab Emirates. Dat is een Airbus voor 800 pass. En wij vlogen Business Class, maar dat was al afgesproken.
De rest van de dag nog div. dingen bekeken in Auckland want wij moesten het nog uitzingen tot 17.50 uur want dan vlogen wij pas. Na een paar tuinen, gebouwen, parken en andere toeristische dingen te hebben bekeken met de nodige rustpauzes ertussen zijn wij om 14.00 uur naar het vliegveld gereden. Daar eerst inchecken om van de koffers af te komen, dat ging allemaal goed. Nog een kopje koffie gedronken met wat er bij en afscheid genomen van Rob en Niek die ons de laatste weken fantastische hebben geholpen met al wat op ons pad kwam. Jongens bij deze nog hartelijk bedankt voor alles ook namens Ineke. Nu voor de eerste keer door de Douane met al het plaatwerk in Ien haar arm en rug. We dachten dat zal wel een gepiep geven maar niks is waar ze kon zo doorlopen. Op naar de Lounge ruimte van de Emirates, want ze hadden gezegd als je Business Class vliegt mag/kun je gebruik maken van deze fasilliteit en dat moet je zeker doen. Gemakkelijke stoelen waar je heerlijk in kunt zitten/liggen. Eten en drinken te kust en te keur en alles kon je zo pakken. Ook geen wonder dat z''n reis zo duur is. Daar twee uur te hebben gezeten met de nodige hapjes en drankjes, op naar het vliegtuig en kijken wat er ons te wachten stond. het was een supergroot vliegtuig met alle luxe aan boord, eigen stoel die in alle standen gezet kon worden, TV scherm voor films, muziek, spelletjes en informatie over de vlucht. Je kon het scherm afstellen op een paar camera''s die buiten op het vliegtuig gemonteerd waren, en zo kon je de stijging en landing persoonlijk meemaken. Voor de rest kwam er genoeg eten en drinken voorbij en af en toe moesten wij nee zeggen tegen het vele eten wat aangeboden werd. Al met al een heerlijke terugreis ook voor Ien want daar ging het eigenlijk om. Ze kon heerlijk slapen en liggen en zo''n reis is toch ontzettend lang. Van Ackland gingen wij naar Melbourne, waar wij toch voor een uur uit het vliegtuig moesten, dit was een tussenstop, van Melbourne door naar Dubai, dit was toch al 19 uur onderweg. In Dubai moesten wij ongeveer twee uur wachten voor de volgende vlucht maar in de lounge room is dit wel uit te houden. Van Dubai doorvliegen naar Nederland en dit was een uurtje of 7. Dit alles bij elkaar opgeteld het wachten en vliegen ben je toch z''n 30 uur in de weer geweest. Wij waren toen ook blij dat het vliegtuig vaste nederlandse grond onder zijn wielen voelde, het regende wel maar dat kon ons niet schelen. Op het vliegveld stond een karretje klaar om Ineke naar de uitgang te brengen. De koffers opgehaald door de controle van de douane en wij stonden in de aankomst hal waar Femke ons op stond te wachten met een ballon met de tekst WELCOME HOME je moet toch in het engels doorgaan. Femke die werkt in de buurt van Schiphol en die was er even tussenuit gepiept. Nog even wat bijgepraat want wij moesten toch wachten op de Taxi die ons naar Dronten zou brengen. Na een kwartiertje was de Taxi gearriveerd en reden wij heerlijk naar Dronten. Om ongeveer 14.30 uur reden wij de straat in waar wij wonen. Je krijgt toch wel tranen in je ogen als je naar 10 weken weer thuiskomt met alles wat je hebt meegemaakt. Het is op dit moment van schrijven zaterdag en er zijn al de laatste twee dagen verschillende mensen op bezoek geweest om te informeren naar het wel en wee van Ineke. Ze moet nog veel rusten en dat zal de eerste weken ook nog wel zo blijven. Ik weet niet of dit het laatste berichtje is wat ik op deze site zet maar u hoort van mij het verdere verloop van Ineke. Dit zal wel niet zo frequent zijn als de afgelopen tijd. Toch willen wij de mensen die ons hebben gesteund met hun lieve kaartjes en telefoontjes hartelijk bedanken. Het zijn er op dit moment een kaartje of 80 en ze komen nog steeds binnen. Als ik Prins Bernhard was waren mijn laatste woorden geweest ""OOK NAMENS MIJN VROUW.""

met de lieve groetjes van Theo & Ineke.