reisverslag nr. 13

Hierbij het eindverslag van Joke en Hans. Komt er toch nog een verslag nr. 13 van Hans die het wel aandurfde, maar die zit al laag en nat in Nederland.

Reisverslag nr. 13 ?? ( Je moet de goden niet verzoeken )

Theo dacht, het 13e reisverslag zie ik niet meer zo zitten en daarom nemen wij, Joke en Hans dat verslag voor onze rekening. Alle voorgaande verslagen van Theo waren helder en duidelijk.

Op de 1e plaats hebben we samen, vier prachtige weken gehad, zoals jullie hebben gelezen.
Véél gezien, heerlijk (reis) weer gehad, s´avonds veel Skibo gespeeld en veel gelachen.

Toen kwam die mooie waterval. En toen, helaas, die minder ”mooie” val van Ineke.
Het verloop daarvan hebben jullie ook kunnen lezen.

Op verzoek van de arts (en eerder al van de ambulancebroeder) ben ik (Joke) mee gegaan in de helikopter (er was nog een plek) om Ineke te begeleiden en haar te steunen.
(Zussen nietwaar…).
Ineke was even van de wereld en ik was bijna in de zevende hemel.
Ik heb nog prachtig vuurwerk gezien boven Hamilton. Altijd positief blijven toch…
Daarna in het Ziekenhuis op de spoedeisende afdeling alles mee mogen maken, wat ikzelf altijd erg interessant vind.
Ineke vond het erg fijn dat ik mee mocht en haar op die mannier tot steun kon zijn.

S´nachts mocht ik met een, in Nederland geboren verpleegster, mee naar haar huis en heb daar geslapen. Wat een gastvrijheid en behulpzaamheid.!! Zij was voor Ineke en ons een grote steun.
Wij, Theo; Hans en ik hebben drie dagen bij haar, met de twee campers in de tuin gestaan.
Zo konden wij iedere dag Ineke bezoeken in het Ziekenhuis.
Toen er in goed overleg met Ineke(en ook omdat het de wens was van Ineke en Theo), zijn wij op dinsdagmiddag onze reis gaan vervolgen.
Woensdagmorgen zou Rob naar Hamilton komen om de komende dagen bij Ineke en Theo te zijn. Hij is echt goud waard geweest in deze moeilijke tijd, waarin het ook belangrijk is dat je goed met de arts en het personeel van het Ziekenhuis, moet kunnen communiceren).

Wij hebben nog een hele mooie reis gedaan over het Noordereiland en de Coromandel.
Amezing!! Wat een afwisselend landschap qua natuur; hoogte verschillen (bergen en dalen waar Joke gek op was, ahum); cultuur en allerlei nationaliteiten.

Niek had intussen de B&B draaiende gehouden en alles gereed gemaakt voor het ontvangen van Ineke en Theo en een dag later van ons. (Ineke mocht een dag eerder naar huis dan wij wisten). Een blij maar ook emotioneel weerzien voor ons en/met Ineke en Theo.

Rob en Niek hebben afwisselend, zodat Ineke niet alleen zou zijn, ons nog wat van de directe omgeving laten zien. We hebben met elkaar gezwommen in zee, hun vroegere woonplaats (Kerikeri) bezocht en wat boodschappen gedaan.
Plaatsen bezocht waar hopelijk Ineke straks ook nog heen kan gaan voordat ze vertrekken.
Wijzelf zijn met een boot nog de Bay of Islands op geweest (dolfijnen gespot) en met een bus naar het noordelijkste puntje geweest van Nieuw Zeeland. (Cape Reinga) waar de vuurtoren staat. Jammer dat we dit niet samen hebben kunnen doen.!!
Bij thuiskomst van al die vermoeiende activiteiten stond er altijd een culinaire maaltijd van Rob of Niek klaar en niet te vergeten, die geweldige Spa (bubbelbad) op het deck met daarbij het fantastische uitzicht. Gelijk een paradijs op aarde.
Ineke kwam tussen de bedrijven door even bij ons in de kamer maar zal binnenkort node gemist worden bij het spelletje Skibo. Ze zal zeker weer “een keer aan de bak moeten.”

Voor haar bestwil; rust en voor het bestrijden van de pijn met de goede medicatie moest Ineke toch nog een paar dagen naar het ziekenhuis. Ook dat hebben jullie kunnen lezen.
Op zondagmogen hebben we in het ziekenhuis afscheid genomen van Ineke en Theo.
Onze reis zat er op. Hoe anders was het helaas toch nog gegaan.

Ineke heel veel sterkte gewenst en Theo natuurlijk ook.
Niet “normaal” mee naar huis gaan, terwijl je daar natuurlijk ook op had gehoopt, vol met dierbare herinneringen terug naar je eigen gezin kon nu helaas nog niet. Maar ze zijn in goede handen in het Ho(s)tel van Rob & Niek. !! Klasse!
Een goed herstel en voor de rest van je leven geen last meer ondervinden bij wat je nog graag zou willen doen, is natuurlijk belangrijker dan een (te) snelle thuiskomst.
Maar het is wel heel erg sneu zo uit elkaar te gaan.

Met Rob en Niek naar Auckland gereden. Niek moest de volgende dag vliegen naar Christchurch om een camper op te halen, wij om de volgende dag terug te vliegen via Singapore naar Amsterdam.
Rob ging wéér terug naar het ziekenhuis en daarna door naar Paihia.
We hebben met Niek nog een aantal bijzonderheden in Auckland bekeken en zijn toen gaan eten in de 328 meter hoge Sky Tower met zijn ronddraaiende restaurant. Een spectaculair uitzicht over de zee en de stad met zijn achterland.
In een hotel dicht bij de luchthaven geslapen en op tijd opgestaan, ontbeten en met een vertraging van een half uur om 12.40 uur vertrokken naar Singapore.

Nieuw Zeeland, tot voor kort voor ons een onbekend land, gleed als een tapijt onder ons door.
Vaarwel en tot…………..wie weet.

Dinsdagmorgen kwamen we aan in Amsterdam. 15 min.eerder dan gepland, veilig geland..
Tot onze grote verassing (we zouden n.l. met de trein naar huis toe gaan), stonden daar in alle vroegte Juliët en Guus klaar om ons met de auto naar huis te brengen. Surprise !!

Thuis wachtte ons een hartelijk ontvangst en weerzien.

Het was de reis van ons leven met helaas een wat ander happy-end dan gehoopt.
Ineke hersteld voorspoedig en Theo zal/kan zich goed vermaken en een steun voor haar zijn.
Hopelijk zien we elkaar spoedig terug en zullen de goede herinneringen zegevieren..
Ineke en Theo, tot gauw, Rob en Niek, bedankt !.

Ook willen wij diegene bedanken die ons lieve reacties en kaarten voor; tijdens en na de reis hebben gestuurd.

Joke & Hans