Reisverslag 8

Reisverslag 8 met een zwart randje.
Wij waren om ongeveer een uur of 10 van de camping af en op naar de Waitomo Caves. Het regende flink, en dit voor de tweede keer in onze vacantie. Door een prachtig landschap met onverharde wegen en scherpe bochten en dalen, kwamen wij boven aan op de berg naar 2 uur rijden tijd voor een kopje koffie uit eigen keuken. De zon was weer gaan schijnen en de koffie smaakte heerlijk. Na een half uurtje gezeten te hebben verder met de toeristische route. Na weer anderhalf uur gereden te hebben een stop voor een broodje gezond. Dit smaakte ook gezond in deze mooie omgeving. Verder naar de Caves, daar aangekomen gingen wij met een pad naar beneden, de waterval was fantastische om te zien en er werden mooie foto's gemaakt. Ineke wou een nog mooiere foto maken en ging een beetje schuin op het pad staan, omdat het geregend had was dit stukje zeer glad door de modder, ze gleed uit en viel/gleed ongeveer 5 mtr. naar beneden en kwam tot stilstand tegen een boom/struik. Wij naar beneden Hans en ik om te kijken wat er aan de hand was want het bleef angstig stil. Bij Ineke aangekomen bleek ze haar rug, nek en borstkas bezeerd te hebben en ze kon niet naar boven. Wij hebben haar toch naar boven gekregen met veel pijn en moeite, maar onderweg naar de parkeerplaats zagen wij dat haar pols er zeer slecht uitzag, want er stak een bodje uit. Op de pakeerplaats aangekomen was er al iemand op pad geweest om te bellen voor hulp. In de bergen heb je geen contact met je mobiele telefoon dus er moest gebeld worden bij een boer die een juiste verbinding had. De ambulance kwam naar ongeveer een uur, want die moest van een andere plaats komen en de weg was zeer kronkelig en met veel bochten. Ondertussen waren er al mensen met Ineke bezig die toevallig een EHBO cursus hadden gehad in het plaatselijke dorpshuis. Ineke werd ontdaan van het div. bloed wat ze had opgelopen met de val tegen de boom. De ambulance kon haar niet vervoeren omdat dit te zeer deed voor haar pols en rug, en de vele hobbels en bochten in de weg. En hij deed er minstens 2 uur over. Dus een Helicopter werd opgeroepen, deze was er binnen een half uur, ondertussen was het al 19.00 uur en het werd al donker. Om 20.00 uur ging Ineke zamen met haar zus Joke die mee kon omdat het een meer persoons helicopter was de lucht in, al met al had deze operatie 3.5 uur geduurd. De Heli doet er een half uur over om bij het ziekenhuis te komen in Hamilton. Daar stonden wij dan Hans en ik in het aarde donker ergens op een weg tussen de bergen. Wij moesten zorgen dat we een camping vonden in het eerstkomende dorpje. Na anderhalf uur rijden over onverlichte bergwegen, wat ik zelf niet zo leuk vond, kwamen wij aan in een plaatsje. Camper geparkeerd op een camping, een dikke neut genomen om van de schrik te bekomen en toen gaan slapen, want de volgende morgen moesten wij naar Hamilton om te kijken hoe het verder ging met Ineke. Tot dus ver gaat alles goed ze is gisteren geopereerd, het was een driedubbele breuk in haar pols. Het gaat op dit moment redelijk met Ineke, maar ze heeft nog veel last van haar kneuzingen in nek en rug. Wij kijken de komende dagen wat wij gaan doen (Ineke en ik) en of Hans en Joke de reis verder gaan voortzetten met z'n tween. Tot dus ver gaat het goed met mij alleen ik loop als een oude kerel van de spierpijn omdat ik Ineke naar boven moest drukken na die val. Wij houden de lezers op de hoogte en ik zeg maar zo, tot het volgende verslag nr. 9 met wat beter bericht.
Groet Theo.